donderdag 31 mei 2012

Station Haarlem, perron 6

Bijna geen reizigers. Een triest salsafeest. Lelijke muziek. Harde woorden. De herinnering aan twaalf jaar geleden. Vier doden verder. De cirkel van de tijd die zich sluit. Niet doorgeleerd. Niets aangeleerd. IJkpunten van onvermijdelijkheid. Het missen van oude geliefden. Als je samenwoont is de eenzaamheid erger. Het niet willen deugen. Alles verspilde tijd. Het had net zo goed niet kunnen gebeuren. De opgelegde noodzaak van zingeving. Het nadenken over vrije tijd. Nieuwe baby’s. Oude woorden. Voldongen feiten. Gepasseerde stations. Nooit opgedane ervaringen die voorgoed achter je liggen. Maar als je je afvraagt: wat heeft het leven je nou gebracht, zei de moeder.

1 opmerking:

Jim zei

'IJkpunten van onvermijdelijkheid.' Deze regel springt nmi uit het gedicht. Mooi! En ja: 'als je samenwoont, is de eenzaamheid (vaak) erger'. Dat doet me denken aan dat liedje van Klein Orkest. 'Laat mij maar alleen, ook al valt het soms niet mee, de eenzaamheid is vaak erger met z'n twee..'
hARTELIJKE gROET
Jim